Από ΜΗΧΑΝΗΣ θεοί λέξεων Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας (ΕΠΙΝΕΙΟ νοσταλγίας μαγικού ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ Τάσου Κάρτα

Σε ποιανού όνειρο μέσα είμαι, είσαι άραγε;

αν όλα τούτα είναι σκιές, εμείς πού είμαστε τάχα;

κι ο έρωτας, το ποίημα, η αγωνία του η κρυφή

πού απαγκιάζουν έξω απ’ το αμπάρι τους;

ρόδινου ονείρου δόλια μάνα

πεταλίδα στην αφάνα παλίνδρομου βράχου

σείστρο του ανέμου όλη τη νύχτα σαν αγαπιέσαι

στου ουράνιου τόξου τις λιόκαλες σπονδές

σκύβαλο παραλήρημα φυλλοβόλου λόγου

περίακτοι συμβολισμοί αείφυλλων γυναικών-

επιδείνωση άστατου ποιήματος

σημαδιακές κουβέντες

όστρια μοναξιά

στα μάτια σου τα χρόνια λόγια

τα πάθη λάθη σε χέρια γυρίζουν

και προπορεύονται απ’ την ανέμη των ποιητών

σ’ άλλων ερωτευμένων τα νικηφόρα όνειρα θ’ ανταμώνουμε κυματισμούς ηδονικών βλεμμάτων

Τάσος Κάρτας, Έρμαιο Επέκεινα Λερναίας Εμμονής Χρυσηίδων Ρέμβης (Από μηχανής Θεοί λέξεων Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας)
[Τόσα χρόνια μέρες καινύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό το Φαύλο Δούρειο Στίχο,λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ’ αναφορικό φεγγαρόφωτο σαν την αμείλικτησιωπή, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας,αναστενάρισσα στον πόθο μιας στιγμής]

Στο ίδιο μήκος χρώματος με την ορμή των στίχων στην προσωματική περίοδο του Ποιήματος…

ό,τι χάνεις σε ζωή

στύβοντας έμπνευση και σεκλέτια

μεταγγίζει προς τα μέσα

το σπόρο το καλό τον χερουβίμ:

οιωνοί με τις φτερούγες της κραυγής τους ανοιχτές

οιονεί σιωπή μαρμαρένια κατακλείδα

στον ίδιο παρά φύσιν στίχο…

τρέχον σώμα πρόσω ηρέμα

κάγχασε μέσα απ’ το ακουστικό κοχύλι του

ουραγός πρίγκιπας

βασιλιάς των χορευτών της λίμπιντο

ακόρεστη δίψα ανάμνησης χρωμάτων

νοσταλγία που αποφανατίστηκε

όμαιμη σ’ ένα αμίλητο κορμί

ως τα πλάτη ηχηρών ανέμων

άνοιξες διάπλατα λέξεις πόδια κλαδιά μαινάδα αμέτρητες φορές και ποίημα μία

Τάσος Κάρτας, Επιδείνωση Άστατου Ποιήματος (σμήνος μνήμες πουλιών αεί και νυν μέσα στην Νοσταλγία)

[Αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο δολώνω μ’ άδειουςστίχους αγκίστρια SMS μήπως και πετύχω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις… Είπαμε όσαδε φτάνει η αλεπού… τα κάνει λυρισμό και ωραία λόγια – να ’χουμε κάτι νακρυβόμαστε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων μας με το γόρδιο χρησμό τους… ΗΠοίηση του καθενός δική ελπίδα υποτέλειας]

Πυρ γυνή και ποίημα τελεσφόρο

τρομάζω στη γλώσσα των ποιητών

το άγχος της μετ’ επανόδου διαδρομής

πυρ, γυνή και ποίημα τελεσφόρο

κάτι ακόμα που ήταν να ειπωθεί αλλά δεν βρέθηκαν έκπληκτες λέξεις

ελπίδες του σώματος και της ψυχής

κρυμμένες μες στο στίχο

στο γαλάζιο ουρανό υπαινιγμοί παλίρροιας

ιδιωτική οδός δημόσιων λιθοβολισμών

μέχρι τη χάρτινη άκρη παραλίας

όπου θα αποστάξουνε οι αυριανές μας τύψεις

όμως σ’ αυτό εδώ το Ποίημα

προπατορική χαρούλα η ποδηλάτισσα

διασχίζει κάθετα το πρωινό μας Σάββατο

αρμενίζοντας όλες τις ευκτικές

παράλληλα μ’ ένα στριγκό κουδούνι

ντριν και ντριν και ντριν

σε δρίμες αυγουστιάτικες

προσπέραση στιγμιαίας νοσταλγίας από τη γυαλιστερή πλευρά ζουμ ποδηλατόδρομου

Τάσος Κάρτας, Επίνειο Νοσταλγίας Μαγικού Ρεαλισμού (ένας στίχος που είναι να βγει… οὐκ ἐᾷ με καθεύδειν)
[Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι με εσωτερική εστίασησυν πλην ουσίας, αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών, μηδέν εις τοπηλίκο υψικαμίνου σώματος… Νόστιμον Ήμαρ μεταξένιων συνειρμών στον πηγαιμό γιατην Κολχίδα της Ποίησης κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο]

Θέση περίοπτη στο ποίημα για τη λέξη εσκεμμένα

δεν πνέει η ανασαιμιά των στίχων

και βλέπω εκείνη τη γυναίκα

φωτιά ψηλή σα ρίγος αναμνηστικό

της προσευχής

εικόνισμα που δείχνει την ψυχή όλων των λουλουδιών-

θέση περίοπτη στο ποίημα για τη λέξη εσκεμμένα

έχω πιαστεί στην ίδια παγίδα με Λαιστρυγόνες Κύκλωπες

τη Μαρία Μαγδαληνή θλιμμένη Παναγιά

τις πιο πολλές φορές ήταν Πάσχα

κι έριχνε μια ψηλή βροχή Μεγάλης Παρασκευής

συνονθύλευμα Κυριακής εστίασης-

γόρδιο κενό

διελκυστίνδα χρόνου, χώρου ιδεών:

λάθος μονοπάτι μια στροφή

αντικλείδι πολύφημο φιλί

πνιγμένοι στίχοι σ’ ανελέητες στιγμές

βοήθεια με σβησμένη την κραυγή της

προτού να είσαι σε θέση να διαλέξεις άκλιτες λέξεις απλώνεται άρδην ατέρμονο ποίημα

Έμαθα να κρύβω ό,τι πιο πολύ ποθώ ό,τι κρύβω όλη η αλήθεια – μοναξιά παντάνασσα

«ας βγουν οι λέξεις λυγαριές και τα μπουμπούκια κρήνες»,

που λέει και ο ποιητής

ν’ αποδεκατίσουντ’ αποσιωπητικά που φωταγώγησα

στο παρακατιανό μου ποίημα-

στίχοι άηχοι φωνές υποδόριες

στις εγγενείς τις αντιφάσεις…

μια σειρήνα ζητάει τη φωνή μου

η παρομοίωση πέτυχε

επωδός μεταφορά

αλλά ο ασθενής στίχος δούρειος χρησμός

κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο

κραδαίνοντας υγρό πυρ μονόξυλο σιωπής

μέσα συθέμελης ζωής Οξύμωρο!υστεροφημίας

δεσμώτης στον ίλιγγο της σκιάς των λέξεων γυμνός από γραφή και έμπνευση

Τάσος Κάρτας, Επιδείνωση Άστατου Ποιήματος (σμήνος μνήμες πουλιών αεί και νυν μέσα στην Νοσταλγία)
[Αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο δολώνω μ’ άδειουςστίχους αγκίστρια SMS μήπως και πετύχω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις… Είπαμε όσαδε φτάνει η αλεπού… τα κάνει λυρισμό και ωραία λόγια – να ’χουμε κάτι νακρυβόμαστε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων μας με το γόρδιο χρησμό τους… ΗΠοίηση του καθενός δική ελπίδα υποτέλειας]

Ποια ανταύγεια θα ποτίσει μ’ όνειρα λέξεων την ήβη που σκιρτά αεί γηράσκουσα και νυν καιόμενη βάτος

Μ’ ένα ταξίδι στο βλέμμα να σκίζει το φόντο

μαγνάδι του κοριτσιού από ένα άλλο στίχο πορφυρογέννητο

μήλον της έριδος η λέξη που δεν βρέθηκε ακόμα

να φυλακίζει μύχιες υποσχέσεις στο Ποίημα-

λεοντή στην απαστράπτουσα περίοδο του ονείρου

τι άλλο θα εισχωρήσει στο τουμπανιασμένο ποίημα

σαν υγρασία σιωπηλή και δόλια

που καταβρόχθισε τη γονιμότητα

του αναστεναγμού των φύ(λ)λων;

ποια ανταύγεια θα ποτίσει μ’ όνειρα λέξεων

την ήβη που σκιρτά αεί γηράσκουσα

και νυν καιόμενη βάτος;

η θητεία σου στον στρουκτουραλισμό

αντίποινο βραχνό

καθώς διεκδικεί τη μοίρα της μέσα στο ποίημα:

να κρύψει αυτό που είναι φανερό και με γυμνό το μάτι

μέσα συθέμελη ζωή μετείκασμα θνητό κύμβαλο άλλοθι που κουβανώ onlineστο P.C. μου

Μεσούρανα της νοσταλγίας μαγικού ρεαλισμού

γυρίζω στη στάσιμη όχθη του περυσινού καλοκαιριού

στο μπαλκόνι του φθινόπωρου

το κορίτσι με τις δίδυμες πλεξίδες

υποδύεται ένα μοβ ποτιστήρι

μεσούρανα της νοσταλγίας μαγικού ρεαλισμού

γλάστρες με τους φίκους μυτίζουν

τους πόθους της νύχτας

αναδύεται από το παραλήρημα κορυφαία σιωπή

ξόρκι στον εξπρεσιονισμό δίσεκτου χειμώνα

όπως η βροντή του σύννεφου

απ’ το βλέμμα της αστραπής

έτσι κρέμεται σε μια κλωστή κατηγορικός ο στίχος

να ’χεις το νου σου στη γραμμική

του ποιήματος υπόσχεση

να ’χεις το νου σου στο φιλί,

ροδόσταμο ερέθισμα στα πλάτη του ανέμου

ώσπου να πεις κύμινο χρώματα μουσικές χτενίζουν τις κοτσίδες του ποιήματος

Μα εγώ δεν είμαι παρά το άθυρμα στις κλαίουσες μονομανίες

«αν δεν ρισκάρεις με παρόν κανένα παρελθόν δεν πνίγει μέλλον»

τάδε έφη Γιάννης Βαρβέρης

κρυφά ερωτευμένος σ’ ένα Ποίημα

με μια παλιά Cortina

Μα εγώ δεν είμαι παρά το άθυρμα

στις κλαίουσες μονομανίες μου….

όμαιμος σε μια λάμψη σαν της αστραπής

στων υακίνθων την ουράνια σκάλα

σ’ ένα ενάλιο κορμί

ως τα πλάτη ηχηρών ανέμων

ψυχή μου διάτρητη

στη ρότα άσφαιρου τοπίου

μηδέν εις το πηλίκον υψικαμίνου σώματος

η Ποίηση μια ήττα στο παρόν

ο Ποιητής ο πιο γενναίος απ’ τους ηττημένους

χρονομέτρης του μηδέν άγαν

μούσα ανάγλυφη μοναξιά μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, στα χείλια του ασφόδελου μια πολιτεία πασχαλίτσες

Να σηκωθεί η φούστα σου στης μοίρας μου το δρόμο

να γδύνεσαι χαμόγελα και λάγνα σ’ αγαπώ

για να ψιλώνω ως τα κατάρτια του ουρανού

όπου παραμονεύει το αειπάρθενο φιλί σου-

αιωνόβια προσμονή σαν αγιασμός στα μάτια

τι τέξεται η επιούσια έκφραση;

ποιο γόητρο ξοδεύουνε οι λέξεις της;

σε ποιο λημέρι αποκοιμήθηκε σειρήνα έμπνευσης;

μήπως αναρωτιέσαι ανέξοδα

κλώθοντας δίκλωνες κραυγές απ’ την αφάνεια σου;

διάττοντες στίχοι κλιμακτήριος ρυθμός

κοπάδι μαδημένες μαργαρίτες

γλυκοματιάζοντας συνουσία διττή

ασπαίρει και βογκά στύση αποδημητική-

ερπυστιοφόρο όνειρο τυλίχθηκε

σαν κόκκινη κλωστή σαν την ανέμη

οι προτάσεις των ποιητών σειρήνες μ’ απειλή και κίνδυνο μεγαλώνουν στην αφαίρεση μυριάδων μνήσθητι

Η Ποίηση του καθενός δική ελπίδα υποτέλειας

η ποίηση του καθενός δική του ελπίδα υποτέλειας

μήτρα αλλόκοτης αλληγορίας

μύθος αλήθειας, σύμβολο μνηστήρων

μάθημα πάθημα φύρδην μίγδην

ουράνια κόρη γδύνεται τις αστραπές

το θείο της βιολί μπροστά στα μάτια μου

οπλίζει μουσική

βογκάει λυγάει τα κλαδιά ο βυθός

ο μαύρος της προσευχής

Απλώνει χρυσώνει τα βήματα

το μαντήλι το χρυσό του Ονείρου

ξεχειλίζει το στήθος των πραγμάτων ρωγμές

πυροβολεί εκπυρσοκροτεί

καθρέφτη κορμί

η μακριά η κάνη το περίστροφό μου

εξάσφαιρο στίχου

φύτεψα ήλιους τριαντάφυλλα σήμερα

κι απ’ τον κήπο σου πέταξε ένα πουλί

έτσι το έδεσα σκοινί κορδόνι το Ποίημα:

κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο αναστενάρισσα στον πόθο μας

Κύμβαλο άλλοθι φυλλοβόλου λόγου πλεκτάνη θεοφάνειας στο ποίημα

τι πλανόδια που είναι η θλίψη

τι βλέμμα η σιωπή των στίχων

μας χωρίζουν άμαχες λέξεις ως την τέλεια Χρυσηίδα

δίψα ιαματικού πόθου

ριπές μονοσύλλαβης ερημίας

κύμβαλο άλλοθι φυλλοβόλου λόγου

πλεκτάνη θεοφάνειας στο ποίημα…

εκεί που ήξερα να πω το τέλος

εύφλεκτο σπέρμα

δρομολόγησε την εμβέλεια της βάρδιας του

στις έγκλειστες κλεψιγαμίες

ως υποχθόνια διάψευση-

φευ πάλι θα κάνει κατακλυσμό λέξεων…

κύκνειου οργασμού άναυδο σώμα

περιβόητο λευκό χαρτί

μετείκασμα θνητό

ψυχή μου διάτρητη

στη ρότα άσφαιρου τοπίου

απ’ το ανοιχτό παράθυρο

φεγγίζει η μελαγχολία του καιρού

ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ σαν κλητική προσφώνηση βοώντος θανάτου

Δεν είμαι παρά το άθυρμα στις κλαίουσες μονομανίες μου

Ζωγραφίζω μιαν καινούργια μέρα εβένινη

χωρίς μεσημέρι

ζωγραφίζω το πρωί

δυο μεγάλα μάτια απ’ ουρανό γαλάζιο

ζωγραφίζω νύχτα τους φρουρούς

σμάρι κορυδαλλούς και χίμαιρες –

εις αύριον οι σπουδαίες μυοσωτίδες

Δεν είμαι παρά το άθυρμα στις κλαίουσες μονομανίες μου

στα χείλια του ασφόδελου

ασωτεύει μια πολιτεία πασχαλίτσες

πλην η ευχή σ’ αυτή τη στιχοπλοκή

πεμπτουσία υπερεγώ

γυρεύοντας παραληρήματα της ποίησης

ό,τι κι αν ζωγραφίζω

οξιές ερειπωμένες πίσω απ’ το κρυμμένο βλέμμα

δισταγμοί που βιώθηκαν

κι άλλοι που δεν

διατέλεσαν ριπές του ανέμου στον τρύπιο ουρανό-

ζωγραφίζοντας λέξεις ανθίζουν ποιήματα προσάναμμα της μοναξιάς που κουβανώ onlineστο P.C. μου

Γυριστρούλα σιωπή στα πιο ψηλά τα κείμενα μόλις ποίημα η χθεσινή μου έμπνευση

ουρανό ατένιζες που έφτιαξες με βλέμματα

συνομήλικα με τη σιωπή-

μισή τυφώνας βάρδια φουρνέλα ιχώρ

μισή ύλη σπέρματος και απορία χαλεπή

πνιγμένη σε υπαινιγμούς με όνειρα –

γυριστρούλα σιωπή στα πιο ψηλά τα κείμενα

τις πρώτες μέρες έχεις να πεις πολλά

έπειτα συνηθίζεις

κι αυτό που έχεις το φυλάς

αρτεσιανό της Κυριακής ανήκεστο Δευτέρας

μη σε βρει η μέρα μ’ άλλους στίχους αποστροφής-

εφήμερη κλεψύδρα

κατακερματισμένο τίποτε

ανωτέρας βίας

γοργά καθώς διαβαίνει λεξικό τοπίο

λαμπικάρει έως το κουκούτσι του

εξαπτέρυγο θαυματουργό

σχεδόν αχειροποίητο

μόλις Ποίημα η χθεσινή μου έμπνευση

μακριά ηδονή από σταξιές επέκεινα στον ήσκιο της το κλιμακτήριο αμίλητο νερό

Παραλήρημα φυλλοβόλου λόγου αείφυλλων γυναικών κομμός στην Αλεξάνδρεια που χάνεται

διάττοντες στίχοι αποδημητικός ρυθμός

στα λιλά τσακίδια μιας περπατησιάς

ορυμαγδοί γραμματικής

εξαποστέλλοντας / μετοχές

λιμώττοντας / άναρθρο σκοπό

κι αδιαφορώντας η κοκκινοσκουφίτσα

όταν ο λύκος δεν είναι εδώ

μαδάει μια μαργαρίτα-

κομμός «στην Αλεξάνδρεια που χάνεται»

στο μεταξύ έχει σκοτεινιάσει από νωρίς με σύννεφα

στάσιμο τρισαλίμονο

ετήσιο χρονικό επίρρημα

ευνουχισμένο «πριν», «μετά» τρισάγιο –

«αντί» στο γόνατο

«μη ενδεώς» ακατάσχετο:

«θα σου τσακίσω τα φωνήεντα ένα-ένα

να σε δω με σύμφωνα μονάχα μες στο στόμα»,

«γένοιτο χατέρω καλώς έχον» από καταβολής κόσμου

άναρχο ποίημα σφαγμένο εντός μου

σφαδάζει σε θήκες με όνειρα

στα ύφαλα της Ωγυγίας του Ποιητή

παραλήρημα φυλλοβόλου λόγου αείφυλλων γυναικών

Πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου μηδέν εις το πηλίκο της λέξης συλημένου σώματος

Αχίλλειος πτέρνα φυλλοβόλου λόγου

προφητεύω τη χρυσή βροχή

με σινιάλο υγρόληκτα μογγολικά στιχάκια

η αλήθεια της ζωγραφιάς των στίχων

κουμπωμένη μέχρι το λαιμό-

αχίλλειος πτέρνα φυλλοβόλου λόγου

μες στη στρεβλή αναίδεια της νυκτός

υποτακτική αιδώς χθόνιων ήχων

ω τάδε βίωμα, ω δείνα μετοικεσία

εν πολλαίς αμαρτίαις ομοούσιο όνομα αυγερινής

ανάγλυφη χλωμή, πρωτόπλαστη πελιδνή

ένας καβγάς πολύτιμος

που απόμεινε Νεφέλη,

πολυώνυμη λερναία εμμονή

με τα φτερά της καστανιέτες στο χορό των λουλουδιών-

είναι άραγε το μήνυμα όπου μπορεί να τελειώνει

η συναίνεση που εξασφάλισε

το ποίημα μου το γανωμένο στο μίτο λουλουδιών;

Εμβόλιμα στη μεταφυσική ανησυχία διαδραματίστηκαν δυο σώματα γυμνά

Βολεύονται τα χέρια των ποιητών στην έτοιμη δομή ραγδαίων στίχων

μισθοφόρος ρέμβη με διάθεση για ποίημα

ποίημα που τεντώθηκε στους στίχους

στίχοι μες τη νύχτα

εν ριπή κοπετού φωνήεντα εκκρεμή

με «γης μαδιάμ» και «έξω φρενών»

αν γίνουν ποίημα σέπεται

αν μείνουν στη σιωπή τρώνε τα σωθικά τους

σφίγγα χιαστί, λόγια μικρά

μοναξιά αυτόματη γραφή

απ’ το φιλί που δεν κατάλαβε

το λυρικό του πάντα

απ’ τη λάμψη και τους υπαινιγμούς

που έχουν τα όνειρα

βολεύονται τα χέρια των ποιητών

στην έτοιμη δομή ραγδαίων στίχων

λάθρα βιώσαντες

χρησμούς γραμματιζούμενους

ερείπια ιερόδουλα γαλάζιου λώρου της ζωής για ένα βλέμμα μισοφέγγαρο πυρρό

Τάσος Κάρτας, Έρμαιο Επέκεινα Λερναίας Εμμονής Χρυσηίδων Ρέμβης (Από μηχανής Θεοί λέξεων Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας)
[Τόσα χρόνια μέρες καινύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό το Φαύλο Δούρειο Στίχο,λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ’ αναφορικό φεγγαρόφωτο σαν την αμείλικτη σιωπή,απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας,αναστενάρισσα στον πόθο μιας στιγμής]

Κάλπικος καλπάζει ο λόγος της ειρωνείας, τον εαυτό της ξεγελάει η εξομολόγηση μέσα στο Ποίημα

ο στίχος σου ο πεντακοσιομέδιμνος λέξη ζευγίτης

συνειδητή παρήχηση σκιρτήματος συμβολισμών

που άνοιξε τα χρώματα στο φόρεμα της άνοιξης,

που άκουσε τον άνεμο πρωθύστερης έπαρσης,

που στης πράσινης θάλασσας το κατωσέντονο

στρώνει σιωπή υποτείνουσα ιωβηλαίου καταπέλτη

Κάλπικος καλπάζει ο λόγος της ειρωνείας

τον εαυτό της ξεγελάει

η εξομολόγηση στην ενδοχώρα του Ποιήματος

αδύνατον να παραδεχθείς την Ομοιοκαταληξία

συγκαλυμμένου ρεμβασμού

κι απεγνωσμένα από τότε

άλλος προφήτης Ηλίας στίχος

προνομιακός αφηγητής φωτιάς,

προβάρει τη μηδενική εστίαση της δυνατής κραυγής του

στ’ αργυρό δισάκι εσωτερικού μονόλογου

ερήμην της μεταφυσικής άπλετου σώματος

Βολεύονται τα χέρια των ποιητών στην έτοιμη δομή ραγδαίων στίχων Ερήμην της μεταφυσικής άπλετου σώματος

Ερείπια ιερόδουλα γαλάζιου λώρου της ζωής για ένα βλέμμα μισοφέγγαρο πυρρό

μισθοφόρος ρέμβη με διάθεση για ποίημα, ποίημα που τεντώθηκε στους στίχους, στίχοι μες τη νύχτα εν ριπή κοπετού φωνήεντα εκκρεμή με «γης μαδιάμ» και «έξω φρενών, αν γίνουν ποίημα σέπεται αν μείνουν στη σιωπή τρώνε τα σωθικά τους, σφίγγα χιαστί, λόγια μικρά μοναξιά αυτόματη γραφή απ’ το φιλί που δεν κατάλαβε το λυρικό του πάντα απ’ τη λάμψη και τους υπαινιγμούς που έχουν τα όνειρα… βολεύονται τα χέρια των ποιητών στην έτοιμη δομή ραγδαίων στίχων λάθρα βιώσαντες χρησμούς γραμματιζούμενους

Κάλπικος καλπάζει ο λόγος της ειρωνείας, τον εαυτό της ξεγελάει η εξομολόγηση μέσα στο Ποίημα

ο στίχος σου ο πεντακοσιομέδιμνος λέξη ζευγίτης συνειδητή παρήχηση σκιρτήματος συμβολισμών που άνοιξε τα χρώματα στο φόρεμα της άνοιξης, που άκουσε τον άνεμο πρωθύστερης έπαρσης, που στης πράσινης θάλασσας το κατωσέντονο στρώνει σιωπή υποτείνουσα ιωβηλαίου καταπέλτη. Κάλπικος καλπάζει ο λόγος της ειρωνείας τον εαυτό της ξεγελάει η εξομολόγηση στην ενδοχώρα του Ποιήματος αδύνατον να παραδεχθείς την Ομοιοκαταληξία συγκαλυμμένου ρεμβασμού κι απεγνωσμένα από τότε άλλος προφήτης Ηλίας στίχος προνομιακός αφηγητής φωτιάς, προβάρει τη μηδενική εστίαση της δυνατής κραυγής του στ’ αργυρό δισάκι εσωτερικού μονόλογου

ΕΡΜΑΙΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΕΜΜΟΝΗΣ: όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό και ωραία λόγια – να κρυβόμαστε πίσω απ’ τις εικόνες των ΛΕΞΕΩΝ μας

Σε χίλια δένδρα καθηλωμένη ηδονή βουκολική σκιά παρά θέατρο δάσους

Σ’ ένα άλλο επίπεδο εκποδών σημειολογία χωρισμών υποδόρια

ο πόθος του ποιητή σταλακτίτη το σταλαγμίτη κλεψύδρα ιάμβους μετρά καθώς κοκορόμυαλοι τρυποκάρυδοι σεργιανούν στα χρονοβόρα «τετέλεσται» πανσέληνης αναμονής – από μια κλωστή κρέμεται υπεράριθμο γαλάζιο νόημα σε άσπιλο ουρανό ή σ’ ένα άλλο επίπεδο εκποδών σημειολογία χωρισμών υποδόρια… επιθυμίες λέξεων που με ελεύθερους συνειρμούς στίχων πιάστηκαν στη μέγγενη υπερρεαλισμού… θανάσιμα ψηλώνει των κορμιών η δίνη χέρια εξαρτήματα κλαριών τρύπια ιστορία δάχτυλα όψεις εκδικητικές με προσποιητό οργασμό βλέμματα φωτιά και παρατήρηση

Είτε σύννεφα είτε ήλιος όλα τα ρολόγια δείχνουν μεσημέρι

απ’ την αρχή να φτιάχνεις σταυρόλεξα θανάτου κι απ’ την άλλη μεριά ενός κίτρινου φύλλου γραμμένη με μάσκα χρυσόμαλλης βροχής ψυχή μου- μυστική σοδειά φθινόπωρου μες την καρδιά του ανέμου… μαραγκιασμένα σπέρματα χωρίς ανταποκρίσεις δρόμοι γυμνοί χωρίς δενδροστοιχίες ο κόσμος μικρά καφενεία αυτοί που περνούν απέξω πανομοιότυπες προσόψεις… ω υποκινούμενο γαλάζιο όνομα κατά βούληση Άννα Μαρία Ευάδνη, με την ομορφιά και την ευρυθμία της αναφώνησης μετριάζεται ο άκρατος συμβολισμός ομοούσιου ουρανού πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά της γειτονιάς κι οι κοπέλες με στητά κορμιά δικαίωσης είτε σύννεφα είτε ήλιος όλα τα ρολόγια δείχνουν μεσημέρι

Γόρδια κοσμητικά επίθετα που έχουν εισχωρήσει βαθιά στα μερομήνια μας

Τόσο «πλήρως τα φαντάστηκα τα γαλανά σου μάτια που θάρρεψα» πως ονειρεύομαι την ηχώ της μοναξιάς μου

ατέρμονο βλέμμα αστραπής γαλάζιων στίχων κτερίσματα μονοσάνδαλης νοσταλγίας, γόρδια κοσμητικά επίθετα, που έχουν εισχωρήσει βαθιά στα μερομήνια μας- νόστιμον ήμαρ επιούσιας ομοιοκαταληξίας… παλεύουμε στα πράγματα αυτά καθημερινές έγνοιες, φιλόμαχες τριβές να βρούμε μιαν αλληλουχία τραβάμε, ξελύνουμε, κόβουμε κάπου θα φτάσουμε έτσι κομματιάζοντας μια καινούργια πρωτοφανέρωτη ρωγμή ν’ αγγίξουμε με τα δάχτυλα στα τυφλά… είναι όμως κάτι πράγματα με πείσμα ανεμοστρόβιλου που μένουν στάσιμα στο παραλήρημά τους, γιατί με το γύρισμα του χρόνου μια τυχόν αλλαγή σημαίνει θάνατο στους ίσκιους της επιθυμίας…

Πήγαινες γυρεύοντας υστεροφημία ασπρόμαυρου αρνητικού

Δε φεύγουνε τα πρόσωπα αν δεν γεράσουν οι επιθυμίες

δεν μένει τίποτα απ’ τα λόγια σαν δεν έρθει πανηγύρι άνοιξης, δε φεύγουνε τα πρόσωπα αν δεν γεράσουν οι επιθυμίες- πού την κεφαλή κλίναι σαν έρθει λαμπρή η απόλυση στις πρώιμες συναγωγές των αντιφάσεων; περιπλάνηση αμοραλισμού για μιαν Ελένη, μια σειρήνα με αποπλανά δίχως να το ξέρει, καπνός «αναθρώσκων» συνωστισμός σιωπής. γυάλινα στήθη βροχής ανδρειωμένης… μια λύση είναι να κλείσουμε τα μάτια να μην περιμένουμε τίποτα ποτέ σαν το ναυάγιο που συσπειρώνεται μέσα του σαν ένα σώμα ανάμεσα ση σφύρα και τον άκμονα…

Επιδείνωση Άστατου Ποιήματος

Μαινάδα αμέτρητες φορές και Ποίημα μία

Κάτι ακόμα που ήταν να ειπωθεί αλλά δεν βρέθηκαν έκπληκτες λέξεις

Έχω πιαστεί στην ίδια παγίδα με Λαιστρυγόνες Κύκλωπες

Μια σειρήνα ζητάει τη φωνή μου

Σαν υγρασία σιωπηλή και δόλια

Αναδύεσαι από το παραλήρημα κορυφαία σιωπή

Ψυχή μου διάτρητη στη ρότα άσφαιρου τοπίου

Σε ποιο λημέρι αποκοιμήθηκε σειρήνα έμπνευσης;

Ουράνια κόρη γδύνεται τις αστραπές

Φευ πάλι θα κάνει κατακλυσμό λέξεων

Στα χείλια του ασφόδελου μια πολιτεία πασχαλίτσες

Μόλις Ποίημα η χθεσινή μου έμπνυεση

Κομμός στην Αλεξάνδρεια που χάνεται...

Μες στη στρεβλή αναίδεια της νυχτιάς

Μοναξιά αυτόματη γραφή

Κάλπικος καλπάζει ο λόγος της ειρωνείας

Τάσος Κάρτας (κ ART ά SOS): Από μηχανής ΘΕΟΙ Λέξεων Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας

Τάσος Κάρτας (κ ART ά SOS): Από μηχανής ΘΕΟΙ Λέξεων Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας

Τάσος Κάρτας (κ ART ά SOS): Από μηχανής ΘΕΟΙ Λέξεων Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας